Ο τομέας του πολιτισμού δυστυχώς τους τελευταίους 12 μήνες παρουσιάζει άσχημα φαινόμενα και ταυτόχρονα περνάει μια μεγάλη κρίση όσο κανένας άλλος.
Δεν έχουμε αποδείξεις! …Για τον Πέτρο
Μέσα από την υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη και τις μηνύσεις να πέφτουνε βροχή, τον τελευταίο καιρό τα κανάλια δεν έχουν σταματήσει να κρούονται.
“Δεν έχουμε αποδείξεις …δεν έχουμε DNA…δεν έχουμε στοιχεία, αλλά έχουμε το προφίλ μόνο των κατηγόρων και του κατηγορούμενου”. Δηλαδή από τη μία ακατονόμαστες καταγγελίες και από την άλλη ο διαπρεπής άριστος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.
Άκουσα και μερικές απόψεις ανθρώπων – Άλλωστε αυτοί που τώρα τον μηνύουν γνώριζαν τι έκαναν εκείνο τον καιρό, δεν τους ανάγκασε κανείς να πάνε στο σπίτι του – και σκεφτόμουν – μα φυσικά, 14 χρονών στη σημερινή κοινωνία τα παιδιά ξέρουν τη θέλουν…
Τον Φεβρουάριο του 2021 λοιπόν στα πλαίσια του ελληνικού κινήματος #MeToo, γνωστοποιήθηκαν καταγγελίες σε βάρος του για σεξουαλική κακοποίηση διάφορων ανθρώπων. Αυτός ο διαπρεπής άριστος καλλιτεχνικός διευθυντής, αλλά και οι όμοιοι του, μερικές φορές με κάνουν να νιώθω υπερήφανος που παίζω κιθάρα με πάθος από τα 8 μου, γράφω απλόχερα μουσική και ακολουθώ με μελέτη τους στόχους που θα ήθελα να πετύχω. Αυτό είναι ένα πάθος που ο καθένας θα μπορούσε να έχει, όμως την διαφορά την κάνουν οι τίτλοι που έχουν μπει μέσα από αφοσίωση και σοβαρότητα στην ευθύνη της καλλιτεχνικής έκφρασης και όχι απλά για να κρύβουν ένα σάπιο κατεστημένο από πίσω τους.
Όσο για τους Αποστόλους…(Πέτρο , Παύλο , κλπ…)…Ήρθε η ώρα;
Γιατί όμως τώρα; Αφού το ήξεραν όλοι! Τόσα χρόνια….!
Γιατί κατά την άποψή μου ο πολιτισμός τους τελευταίους 12 μήνες περνάει δύσκολα όσο κανένας άλλος κλάδος. Έφτασε πάτο κι ο ένας βγάζει τα μάτια του άλλου. Βλέπεις τι γίνεται στα θέατρα με τους ηθοποιούς και πόσα αλλά που “τα ξέρουμε όλοι“(Ωραία ταινία) . Άρα έχει κι άλλο πάτο.
Ειδικά όμως με τη τέχνη γίνεται το έλα να δεις (Θέατρο – Μουσική κλπ.) Γιατί εκεί οι άνθρωποι δεν έχουν ρυθμίσει τα πάθη τους και ο ένας φοβάται τον άλλο…!
Ο ψυχισμός διαφόρων ανθρώπων – καλλιτεχνών που τελικά ίσως δεν υπηρετούν την τέχνη καθ’αυτού, αλλά ενδιαφέρονται κυρίως για την δημοσιότητα, την επιφάνεια των πραγμάτων και έναν υπέροχο διαπρεπή τίτλο, φαίνεται να έχει διαστρεβλωθεί σε βαθμό που ούτε και οι ίδιοι δεν αντιλήφθηκαν.
Ας ρυθμίσουμε λοιπόν κι εμείς τα πάθη μας και ας μάθουμε να ρίχνουμε καμιά πενιά, με μελέτη και στόχο (ένα υγιές πάθος), γιατί πάθη έχουν όλοι, άρα και φόβους. Εγώ δε φοβάμαι για αυτά τα πάθη, για άλλα φοβάμαι. Οπότε να προτείνουμε σε κανέναν και καμιά, σοβαρή σπουδή αισθήσεων όπως η μουσική κι όχι το σταριλίκη, ο σοβαρός αθλητισμός και όχι ο πρωταθλητισμός και τόσα αλλά καλά. Υπάρχουν δάσκαλοι εκεί έξω που είναι ευγενείς και γονείς που είναι αστέρια και που δίνουν κάθε μέρα άνιση μάχη. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο δίνοντας αξία σε ότι αξίζει για να ζήσουμε πιο αρμονικά…Άλλωστε ο μεγαλύτερος πλούτος της ζωής για μένα είναι η αρμονία μέσα από την οποία προκύπτει η ευδαιμονία.
Εγώ με την ευαισθησία μου ήρθα στην θέση των διπλανών ανθρώπων τους και των οικογενειών τους. Αυτοί νομίζω πως υποφέρουν κανονικά! Οι άλλοι είναι και λίγο άρρωστοι! Στη προκειμένη περίπτωση όλοι γνώριζαν τι γινόταν…Τώρα που τα πράγματα ζορίζουν και η λιμνούλα στερεύει αρχίζουν τα πίσω-μαχαιρώματα.
Όμως αυτές οι ιστορίες έχουν επαναληφθεί στο παρελθόν και θα ξανά επαναληφθούν στο μέλλον. Ας θυμηθούμε τις περιπτώσεις Κορκολή – Μικρούτσικου οι οποίοι επανήλθαν! ..και καλύτερα από πριν κατά τη γνώμη μου. Αυτό νομίζω ότι πέτυχε γιατί παρά τα πάθη τους οι συγκεκριμένοι είχαν μέσα τους και σπουδή. Έφτασαν πάτο και γύρισαν με διαφορετική προσέγγιση αλλά γύρισαν… Να δούμε οι άλλοι θα γυρίσουν….; Αυτοί ξέρουν.
Συγνώμη για το θυμό μου…
Πηγή: https://www.enostalgia.gr/blog/den-exoume-apodeikseis/